به گزارش زیستنا به نقل از Rutgers University، استفاده بلندمدت از عصاره چای سبز با دوز بالا می‌تواند فرد را در برابر سرطان، بیماری‌های قلبی عروقی، چاقی و دیابت نوع ۲ محافظت کند، بااین‌حال ممکن است در اقلیت کوچکی از جمعیت آسیب کبدی ایجاد کند.
چه کسانی در معرض خطر قرار دارند؟ پژوهش‌هایی انجام شده در راتگرز (Rutgers) که در The Journal of Dietary Supplements منتشر شده است، نخستین سرنخ محکم را مبنی بر این موضوع ارائه می‌دهد که دو واریانت ژنتیکی برخی از این خطرات را پیش‌بینی می‌کنند.
حامد سماوات (Hamed Samavat)، نویسنده ارشد این مطالعه و استادیار علوم تغذیه در دانشکده بهداشت راتگرز (Rutgers School of Health Professions) گفت: «آموختن پیش‌بینی اینکه چه کسی دچار آسیب کبدی می‌شود به‌طور بالقوه مهم است؛ زیرا شواهد رو به رشدی وجود دارد که نشان می‌دهد عصاره چای سبز با دوز بالا ممکن است مزایای سلامتی قابل‌توجهی برای کسانی داشته باشد که می‌توانند آن را به‌طور بی‌خطر مصرف کنند.»
مطالعه بزرگی در مورد تأثیر چای سبز بر سرطان سینه در مینه‌سوتا انجام شده است. این گروه پژوهشی با استفاده از داده‌های به‌دست‌آمده از کارآزمایی چای سبز مینه‌سوتا، تأثیر واریانت‌های ژنتیکی خاصی را بر تنش کبدی در هنگام مصرف چای سبز بررسی کردند. این گروه بررسی کردند که آیا افراد دارای این واریانت‌ها، پس از یک سال مصرف روزانه ۸۴۳ میلی‌گرم از یکی از آنتی‌اکسیدان‌های غالب در چای سبز، بیشتر از دیگران علائم تنش کبدی را نشان می‌دهند یا خیر. این آنتی‌اکسیدان یک کاتچین (Catechin) است و اپی‌گالوکاتچین گالات (Epigallocatechin gallate) یا به‌اختصار EGCG نام دارد.
پژوهشگران به سرپرستی لورا آکوستا (Laura Acosta) دو واریانت ژنتیکی مورد نظر را انتخاب کردند. دلیل انتخاب این دو واریانت ژنتیکی آن بود که هر کدام از آن‌ها تولید آنزیمی را کنترل می‌کنند که EGCG را تجزیه می‌کند. آن‌ها کارآزمایی چای سبز مینه‌سوتا را انتخاب کردند، زیرا مطالعه‌ای بزرگ و به خوب طراحی شده بوده است که روی جمعیت منحصربه‌فردی انجام شده است. این کارآزمایی یک‌ساله، کنترل‌شده با دارونما شامل بیش از یک هزار زن یائسه بوده و داده‌های مطالعه در ماه‌های ۳، ۶، ۹ و ۱۲ جمع‌آوری شده است.
بررسی‌های پژوهشگران نشان داد که علائم اولیه آسیب کبدی در زنان با تغییری در ژنوتیپ کاتکول-او-متیل‌ترانسفراز (Catechol-O-methyltransferase) یا COMT تا حدی بیش از حد طبیعی است و به‌طور قدرتمندی با ژنوتیپ تغییر در یوریدین ‘۵-دی‌فسفو-گلوکورونوزیل‌ترانسفراز ۱A4 (uridine 5’-diphospho-glucuronosyltransferase) یا UGT1A4 پیش‌بینی می‌شود.
مشاهده شد که در شرکت‌کنندگان دارای ژنوتیپ پرخطر UGT1A4، به‌طور متوسط پس از ۹ ماه مصرف مکمل چای سبز، آنزیمی که نشان‌دهنده تنش کبدی بود، نزدیک به ۸۰ درصد افزایش یافت، درحالی‌که آنزیم‌های مربوط به افراد حامل ژنوتیپ‌های کم‌خطر، تنها ۳۰ درصد افزایش یافتند.
سماوات گفت: «ما هنوز راهی طولانی در پیش داریم تا بتوانیم پیش‌بینی کنیم چه کسی می‌تواند به‌طور بی‌خطر عصاره چای سبز را با دوز بالا مصرف کند.» سماوات همچنین به این نکته اشاره می‌کند که خطر مسمومیت کبدی تنها با میزان بالای مکمل‌های چای سبز ارتباط دارد و با نوشیدن چای سبز یا حتی مصرف دوزهای کمتر عصاره چای سبز ارتباطی ندارد. وی ادامه می‌دهد: «تنوعات در این ژنوتیپ به‌طور کامل تغییرات آنزیم‌های کبدی را در میان شرکت‌کنندگان در مطالعه توضیح نمی‌دهد. توضیح کامل احتمالاً شامل چندین تنوع ژنتیکی مختلف و احتمالاً تعدادی از عوامل غیر ژنتیکی است.»
سماوات افزود: «بااین‌وجود، فکر می‌کنیم که قطعه مهمی از این جورچین را شناسایی کرده‌ایم و گامی در جهت پیش‌بینی این موضوع برداشته‌ایم که چه کسی می‌تواند با خیال راحت از مزایای سلامتی عصاره چای سبز با دوز بالا برخوردار باشد.»
منبع: Rutgers University
Journal Reference:
Acosta, Laura, Laura Byham-Gray, Mindy Kurzer, and Hamed Samavat. “Hepatotoxicity with High-Dose Green Tea Extract: Effect of Catechol-O-Methyltransferase and Uridine 5’-Diphospho-Glucuronosyltransferase 1A4 Genotypes.” Journal of Dietary Supplements, September 30, 2022, 1–۲۰. https://doi.org/10.1080/19390211.2022.2128501.