به گزارش زیستنا به نقل از Phys.org، راهکار تغذیه با پالایش (فیلتر کردن) ذرات معلق از آب در حشرات آبزی زودتر از آن زمانی توسعه یافته است که پیش‌ازاین تصور می‌شد. این موضوع در مطالعه‌ای روی لارو حشرات فسیلی از ماسه‌سنگ گرس آ ولتزیا (Grès à Voltzia) ۲۴۵ میلیون ساله در کوه‌های ووژ (Vosges Mountains) به‌وسیله دکتر آرنولد استانیچک (Arnold Staniczek)، متخصص حشرات آبزی در موزه دولتی تاریخ طبیعی در اشتوتگارت و همکارش دکتر پاول سروکا (Pavel Sroka) از آکادمی علوم چک در چسکه بودیوویتسه (České Budějovice) مشخص شده است.
تاکنون، شیوه زندگی و طبقه‌بندی سیستماتیک این جانوران بحث‌برانگیز بوده است. دانشمندان بر اساس تجزیه‌وتحلیل ویژگی‌ها توانستند اثبات کنند که این فسیل‌ها، لارو می‌فلای (Mayfly) آبزی هستند که به‌عنوان پالیده‌خوار غیرفعال (Passive Filter-Feeder) ۲۴۵ میلیون سال پیش در دوره تریاس (Triassic) در آب‌های جاری زندگی می‌کردند. این یافته‌ها قدیمی‌ترین مدرکی است تا به امروز دال بر رخداد این راهکار تغذیه‌ای در حشرات آبزی هستند. پیش‌ازاین، فرض می‌شد که این راهکار تغذیه‌ای در می‌فلای‌ها تا پیش از دوره ژوراسیک، حدود ۲۰۰ میلیون سال پیش و در کادیس‌فلای‌ها (Caddisfly) در دوره کرتاسه، تقریباً ۱۳۵ میلیون سال پیش ظاهر نشده بوده است. سه گونه فسیلی مورد مطالعه، Vogesonympha ludovici، Mesoplectopteron lonigpes و Triassoephemera punctata، در یک گروه سیستماتیکی جدید به نام Sinebranchia قرار گرفتند و با می‌فلای‌های امروزی قرابت دارند. نتایج این مطالعه در ژورنال Papers in Palaeontology منتشر شده است.
بررسی متخصصان روی سه گونه فسیلی از جمع می‌فلای‌های متنوع مربوط به ماسه‌سنگ ۲۴۵ میلیون ساله گرس آ ولتزیا در کوه‌های ووژ فرانسه متمرکز شد. پژوهشگران در کمال شگفتی، در نمونه‌هایی که پیش‌ازاین مطالعه نشده بودند، کشف کردند که تنوع قابل‌توجهی از راه‌کارها و رژیم‌های غذایی حشرات در تریاس میانه وجود داشته است. بارزترین سازگاری این حشرات با راهکار تغذیه‌ای‌شان، دستگاه پالایش (Filtering Apparatus) متشکل موهای صافی بلند روی پاهای جلویی است که به‌صورت ردیفی مرتب شده‌اند و موهای پالاینده روی قطعات دهانی که برای پالایش کردن ذرات معلق از آب به‌عنوان غذا استفاده می‌شده است.
دکتر آرنولد استانیچک می‌گوید: «همچنین از ویژگی‌های لاروهای توصیف‌شده از دست دادن آبشش‌های نای مانند (tracheal gills) است که احتمالاً مربوط به زیست آن‌ها در آب جاری و دارای اکسیژن خوب بوده است و به همین دلیل آبشش‌ها (gills) غیر ضروری و اضافی شده‌اند. این روش جدید تغذیه‌ای در آغاز مزوزوئیک احتمالاً به میزان فزاینده ذرات آلی کوچک در آب‌های شیرین ارتباط پیدا می‌کرده است. این موضوع در مورد زیست‌بوم در آن زمان نیز به ما اطلاعاتی می‌دهد.»
فسیل‌های بررسی‌شده بخشی از مجموعه ارزشمند گراووگال (Grauvogel) از ماسه‌سنگ گرس آ ولتزیا در تریاس میانه کوه‌های ووژ هستند. دکتر استانیچک می‌گوید: «فسیلی شدن عالی این حشرات به ما فرصتی برای تجزیه‌وتحلیل‌های گسترده داد. حشرات بسیاری در ماسه‌سنگ گرس آ ولتزیا حفظ شده‌اند؛ در غیر این صورت، یافته‌های ناچیزی از تریاس شناخته شده بود.»
مجموعه گراووگال به‌طور کامل، دلتایی نیمه گرمسیری را که ۲۴۵ میلیون سال پیش در اروپای مرکزی قرار داشته است ثبت و ضبط کرده است. این دلتا زیستگاه بسیاری از گونه‌های پیش‌ازاین ناشناخته فراهم می‌کرد. این برای پژوهشگران رشته‌های بسیاری ارزش علمی زیادی دارد.
منبع: Phys.org
Journal Reference:
Sroka, Pavel, and Arnold H. Staniczek. “Evolution of Filter‐feeding in Aquatic Insects Dates Back to the Middle Triassic: New Evidence from Stem‐group Mayflies (Insecta, Ephemerida) from Grès à Voltzia, Vosges, France.” Edited by Conrad Labandeira. Papers in Palaeontology ۸, no. 4 (2022). https://doi.org/10.1002/spp2.1456.